Wiek XX jest okresem ścierania się różnorodnych nurtów i tendencji w filozofii egzystencjalizmu,czyli kierunku według którego przedmiotem badań filozofii są indywidualne losy jednostki ludzkiej, wolnej i odpowiedzialnej, i personalizmu chrześcijańskiego, fenomenologii (kirunku teorii poznania) i logicznego empiryzmu, marksizmu (materializmu historycznego), oraz wyłaniania się nowych kierunków: pragmatyzmu, czyli systemu filozoficznego, którego podstawowym elementem jest pragmatyczna teoria prawdy , strukturalizmu, psychoanalizy, hermeneutyki (umiejętności interpretacji tekstów literackich i źródeł historycznych), filozofii dialogu, postmodernizmu, wykorzystujących dawne inspiracje i przetwarzających je w nowe całości bądź próbujących powrotu do greckich , przedplatońskich źródeł filozofiznych, czy wreszcie ogłaszający zmierzch tradycyjnej problematyki filozoficznej.
Zapewne za filozofów XXI wieku, uznawać będziemy tych, którzy w celu pokonania umysłem owej złożoności świata wymyślą coś nowego, tak jak niegdyś Empedokles wymyślił – żywioły, Leucyp i Demokryt – atomy, Platon – idee przedmiotów, Arystoteles, a za nim Tomasz z Akwinu (późniejszy święty) – cztery racje istnienia rzeczy, Leonardo da Vinci, Galileusz i Kartezjusz – matematyczne stosunki ilościowe wyrażające wszelkie właściwości i zdarzenia, Engels – hierarchię ruchów, Hegel i Marks – dialektykę zdarzeń, a Bertalanaffy – systemowość świata.
No comments:
Post a Comment